Recensies: Cyrano

Beschikbare recensies:

Cyrano door Würz
Daphne Meijer in Het Parool, 16 juli 2001

Kritische Cyrano ontaardt bijna in platte volksklucht
Anneriek de Jong in NRC Handelsblad, 18 juli 2001

Cyrano door Würz
Daphne Meijer, Het Parool, maandag 16 juli 2001

"De liefde is heerlijk, maar liefde die niet is ingebed in zoete woorden verliest al snel haar waarde. De mooie Roxanne denkt dat zij verliefd is op Christian, maar als deze blonde god haar oren niet kan kietelen, wil ze hem niet meer. De personages die Edmond Rostand creëerde in zijn Cyrano de Bergerac praatten lang niet zo vrijmoedig over de liefde als de vier die deze weken samen op De Parade staan."

"Artistiek leider Jules Terlingen van Theatergezelschap Würz bewerkte de bekende tekst tot een veertig minuten durende voorstelling. (...) Op rijm spreken de spelers nog wel."

"(...) Hun haren en kleren lijken te vuil en vettig om aan te pakken, hun taalgebruik is grof en hun bewegingen missen elke gratie. Of dit bedoeld is als commentaar op de zeventiende eeuw, of als teken van het morele verval van de personages, mag iedereen zelf bepalen."

"De geile moeder van Cyrano (Nartan Meerlo) is nog de vunzigste van het stel. Zij steelt dan ook de show."

"(...) Jules Terlingen, die de rol tijdelijk heeft overgenomen van Ivar van Urk, speelt hem als een wilde stier. Roxane (Isabella Chapel) is dom en ijdel, maar niet ongeestig. Als moderne vrouw heeft ze haar verwachtingen aangaande de erotische taalvaardigheid van haar minnaar."

"In ruim veertig minuten jassen de vier het uitgebeende verhaal erdoorheen, met behulp van veel grappen, muziek, snelle opkomsten, obscene gebaren en tussendoortjes naar het publiek. (...)"

"(...) Dat de vier spelers zich op een mini-speelvlakje van een paar vierkante meter nog weten te bewegen is knap. Dat ze er gepassioneerd kunnen liefhebben, duelleren en sterven mag gerust een wonder heten."

[ terug naar boven ] [ terug naar de Cyrano pagina ]




Kritische Cyrano ontaardt bijna in platte volksklucht
Anneriek de Jong, NRC Handelsblad, woensdag 16 juli
Gezien op 14/7/2001, op De Parade in Den Haag

"Lichaam en geest: niet altijd passen ze bij elkaar. Cyrano's esprit zit in een lelijk lijf terwijl de domme Christian bruist van jeugd en schoonheid. Beide heren zijn verliefd op het meisje Roxane. Maar Roxane heeft slechts oog voor Christian. (...)"

"(...) Würz, in het cynische nieuwe millennium, zet Cyrano kritischer neer. Zijn poëzie is verschaald, zijn gevecht tegen het onrecht uitsluitend op zichzelf betrokken, zijn denken dwars alleen voor zover het zijn rivaal betreft: geen hemelbestormer zien we hier maar een egoïstische man die wil neuken."

"De seksuele toespelingen zijn niet van de lucht en Cyrano ontaardt haast in een platte klucht. Kluchtig is het gestommel op het piepkleine toneeltje, het gebruik van feestneuzen en pruiken en het botte commentaar van een poetsvrouw die de moeder van Cyrano blijkt te zijn. (...)"

"(...) Niettemin bezit deze voorstelling intelligentie. De kluchtigheid heeft een legitieme functie: ze verwijst naar het toneel uit Cyrano's tijd, naar het volkstheater waarin Rostand zijn eerste bedrijf situeert en naar de omstandigheden waarin Würz moet spelen. Lawaaierige omstandigheden, met kans op een snel afgeleid publiek, want door het dunne tentdoek heen klinkt het geschreeuw uit de andere tenten, die samen het theatercircus De Parade vormen."

"(...) Ze houden met de toeschouwers vileine onderonsjes, ze maken actuele grappen en improviseren sluw. Hun spotlust lijkt op die van Cyrano en zo tonen ze toch nog enig respect voor Rostands geestrijke held."

[ terug naar boven ] [ terug naar de Cyrano pagina ]